مدیرعامل مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد:
مرزبندی های ذهنی مان را پاک کنیم
تهران- ایرنا- منصوره پناهی گفت: ما همه انسان هستیم. حق برابر داریم و نباید به خاطر نوع نگاه اشتباه خودمان، به دیگران برچسب بزنیم. مرزبندی های ذهنی مان را پاک کنیم و از امروز با دید متفاوتی یکدیگر را نگاه کنیم و از تفاوت ها لذت ببریم.
منصوره پناهی مدیرعامل مجتمع آموزشی نیکوکاری رعد در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی ایرنا درباره فرهنگ سازی برای پذیرفتن تفاوت ها در جامعه گفت: باور داریم که شهر و جامعه ای داریم که متعلق به همه است. بدون توجه به توانایی ها یا میزان معلولیت ها، جامعه برای همه است. در واقع این جامعه است که باعث می شود فرد احساس کند دارای معلولیت است.
وی افزود: ناتوانی و کم توانی یک عضو شاید معلولیت به حساب بیاید اما اگر جامعه این نگاه را نداشته باشد، فرد به راحتی قادر است همه کارهایش را انجام دهد، مشارکت داشته باشد و مشغول به کار شود.
پناهی تصریح کرد: مدتی است در ایران اقدام به مناسب سازی فضای شهری و محیط برای معلولان کرده اند اما هیچ کسی درباره مناسب سازی فکر و ذهن افراد جامعه کاری نکرده است. ما ناخوداگاه به خاطر نوع فکر کردنمان، تعداد معلولیت های اجتماعی را بیشتر می کنیم.
*دنیا با تفاوت ها زیبا است
مدیرعامل مجتمع رعد با بیان اینکه همگی ما تفاوت داریم و زیبایی دنیا و خلقت به خاطر همین تفاوت هاست، اضافه کرد: این تفاوت ها باعث برتری من و شما نمی شود. به نظر من معلولیت مثل رنگ چشم است. رنگ چشم یک نفر قهوه ای است و دیگری مشکی. هر دو زیبا هستند. قرار نیست همه ما یکرنگ باشیم. خلقت و آفرینش این زیبایی ها را در دنیا خلق کرده و باید آن را بپذیریم.
پناهی تاکید کرد: خیلی از کارآموزهای مجتمع رعد از افراد سالم باانگیزه تر و شادتر هستند. چون قدر چیزهایی که دارند را بهتر می دانند. از حرکت کوچک دستشان لذت می برند اما افراد دیگر توجه ندارند که چه نعمت هایی دارند و ممکن است هر لحظه آن را از دست بدهند. پس فاصله سلامت با بیماری یا معلولیت یک تار مو است. هیچ ضمانتی نیست که اگر ما سالم هستیم برای معلولان تاسف بخوریم و با دیدن آنها بگوییم خدایا شکرت. شکر برای چه؟ برای اینکه ما مثل آنها معلول نیستیم. از کجا معلوم است که چه کسی پیش خدا برتری دارد.
وی ادامه داد: در جهان تعریف شده که شما می توانید مریض بوده اما حال خوشی داشته باشید. می توانید سالم باشید اما حالتان خوش نباشد. در واقع حال افراد است که باعث بیماری یا سلامت آنها می شود. یعنی ممکن است شما سالم باشید اما از افسردگی رنج ببرید یا معلول و شاد باشید. در واقع میزان لذت بردن از زندگی و حال خوش، تضین سلامت افراد است نه معلولیت.
*آموزش تا فرهنگ سازی
پناهی با اشاره به اینکه هیچ کدام نباید مانع حضور و مشارکت این افراد در جامعه شویم بیان کرد: برای مثال در آموزش و پرورش می گویند معلمی که دارای معلولیت است نباید آموزش بدهد چون ممکن است بچه ها افسرده شوند. این درحالی است که در تمام دنیا همه در کنار هم درس می خوانند. از مهدکودک بچه یاد می گیرد که متفاوت باشد. وقتی کلاس شنا می رود ممکن است کودکی را ببیند که بدون دست و پا کنار او شنا می کند اما برایش عجیب نیست. آنها از کودکی یاد می گیرند که به هر شکلی و با هر تفاوتی در کنار هم باشند و زندگی کنند.
وی ادامه داد: این درحالی است که در کشور ما مورد داشته ایم که فرد با خانواده ای که فرزند معلول در خانه دارند، وصلت نکرده است. یا اگر کسی سوختگی عمیق روی صورتش داشته باشد کسی پذیرای او نیست.
مدیرعامل مجتمع رعد خاطرنشان کرد: مردم آموزش ندیده اند. چرا که فرهنگ سازی در این زمینه کم بوده یا انجام نشده است. برای مثال در سریال ها ما شاهد این هستیم آدم بد بیمار یا معلول می شود و روی ویلچر می نشیند یا در جریان انجام گناه، فرزندش معلول می شود. این را مجازات خدا می دانند اما کاملا اشتباه است و آموزش اشتباه به مردم می دهند.
پناهی تاکید کرد: با یکی از دوستان نابینایم به امامزاده رفته بودیم و برای چند دقیقه من از او جدا شدم. وقتی برگشتم دیدم مردم جلوی او پول ریخته اند درحالی که دوستم نیاز مالی نداشت اما مردم به خاطر ترحم این کار را کرده بودند. پس لازم است از کودکی و در مهدکودک ها تفاوت ها به بچه ها آموزش داده شود. مدرسه، شغل و انجمن جدا برای افراد نداریم. همه باید کنار هم باشیم.
*همه حق دارند
وی درباره این موضوع که بعضی از والدین پذیرای کودکان معلول یا آسیب دیده کنار فرزندان خود در مدرسه نیستند و به مسئولان مدرسه فشار می آورند که کودک آسیب دیده از کلاس درس خارج شود، گفت: باید به این مادر و پدرها بگوییم همان طور که فرزند شما حق دارد، این بچه ها نیز حق دارند. حق زیستن، آموزش، درمان، شاد بودن و…و هیچ کسی نمی تواند این حق را از آنها بگیرد.
پناهی مطرح کرد: یکی از روش های ما این است که به مدارس می رویم و کارآموزهای ما در حوزه علوم اجتماعی و جامعه شناسی از توانمندی هایشان، موفقیت ها یا حتی اشتباهاتشان که منجر به آسیب و معلولیت شده برای بچه ها حرف می زنند. از تجربه هایشان می گویند تا دید آنها را عوض کنند.
مدیرعامل مجتمع رعد خاطرنشان کرد: ما به خانواده ها دسترسی نداریم اما می توانیم دید بچه ها را عوض کنیم تا تفاوت ها را بپذیرند. هدفمان این است هرکسی سفیری در خانواده اش باشد.
وی ادامه داد: در واقع هر کدام از ما می توانیم مسئولیت اجتماعی داشته و آن را در جامعه ترویج کنیم. فارغ از هر ارگان و نهادی، باید خودمان نیز وارد عمل شویم و مسئولیت اجتماعی مان را به درستی انجام دهیم.
*مرزبندی های ذهنی مان را پاک کنیم
پناهی اضافه کرد: ما تاکنون توانستیم ۳۰ نفر را صاحب شغل کنیم درحالی که می شد بی تفاوت از کنار این موضوع گذشت یا همه افراد معلول را در یک جا جمع کرد و از آنها می خواستیم اپراتور شوند اما این برده داری است. امیدوار هستیم در آینده این تعداد به ۳۰۰ مورد و بیشتر برسد. مهم این است هر کدام از ما به اندازه توانمان کار کنیم.
مدیرعامل مجتمع رعد گفت: ما معلولیت اجتماعی داریم نه فیزیکی. به همین دلیل نگرش افراد را باید تغییر بدهیم. در همین راستا با شهرداری صحبت کرده ایم تا فرصت های برابر و جملات مثبت دراین باره را در بیلبوردها و تبلیغاتشان در فضای شهری استفاده کند. مثل این جمله: من و تو مثل هم هستیم.
وی در پایان خاطرنشان کرد: ما همه انسان هستیم. حق برابر داریم و نباید به خاطر نوع نگاه اشتباه خودمان به دیگران برچسب بزنیم. مرزبندی های ذهنی مان را پاک کنیم و از امروز با دید دیگری یکدیگر را نگاه کنیم. هر کسی شبیه ما باشد خوب است و اگر نباشد بد، تفکر اشتباهی است. تفاوت ها را دریابیم و از این تفاوت ها لذت ببریم.
منبع: گفت و گو از فاطمه شیری، ایرنا، ۱۵ اسفند ۱۳۹۷
پاک کردن مرزبندی ذهنی
دفتر فرهنگ معلولین
منصوره پناهی مدیرعامل مجتمع آموزشی نیوکاری رعد در گفتوگو با ایرنا مطالبی گفته که لازم است زیر ذرهبین قرار گیرد.
۱ـ ایشان در آخر مصاحبه گفته تاکنون توانستهایم ۳۰ نفر را صاحب شغل کنیم.
خانم پناهی در چند سال قبل که میخواستید اشتغال حمایت شده (SE) را مطرح کنید و نیز رئیس سازمان بهزیستی آقای بندپی در مقدمه کتاب تألیفی شما درباره «اشتغال حمایت شده» از کارآمدی این روش گفتهاید و آقای بندپی نوشته است. از خاطر نبردهایم که درباره این شیوه بسیار تبلیغ شد و فکر میکردیم با این شیوه میتوان به سرعت مشکل اشتغال معلولین را ساماندهی کرد. اما بعد از چند سال و هزینههای بسیار میفرمایید ۳۰ شغل ایجاد کردهاید.
۲ـ اگر در ایران دو میلیون فرد دارای معلولیت بیکار داشته باشیم و تصور کنیم هر سال ۳۰ نفر از آنها شغلدار میشوند، یعنی ۶۶ سال طول میکشد که اینان به شغل برسند. البته در صورتی که همه شاخصها را ثابت فرض کنیم.
شما که سالها در سوئد بودهاید آیا آنان هم به همین روش کار میکردند.
۳ـ مبالغی که برای شیوه مطلوب خودتان هزینه کردهاید و ثمره سی نفرهای که به دست آمده لطفاً بفرمایید برای هر اشتغال چقدر هزینه شده است؟
۴ـ اما در آغاز مصاحبه میفرمایید در مناسبسازی فضای شهری کار شده ولی هیچ درباره مناسبسازی فکر و ذهن جامعه کاری نشده است و هیچ شخصی قدمی برنداشته است.
خانم پناهی شما مدیرعامل مجتمع آموزشی هستید و خود و دیگر همکاران شما بارها گفتهاند و گفتهاید مجتمع تحت مدیریت شما بزرگترین و کارآمدترین است. شخصی منکر خدمات آن مجتمع در بسیاری از زمینهها نیست ولی جامعه حق دارد از شما بپرسد به عنوان یک نهاد فرهنگی و آموزشی، کارنامه فعالیت های خود در زمینه مناسبسازی ذهن و فکر را ارائه دهید.